Moon Child - prolog.

To jest tylko krótka zapowiedź całego opowiadania. Nie będę go raczej dzielić na części. Postaram się je zamieścić od razu  w całości, chyba że nie będę w stanie go bardzo długo dokończyć. Ten fragment umieszczam tu tylko dlatego, że oprócz niego mam skończony wyłącznie epilog do Abyss i nie mam zielonego pojęcia, kiedy będę miała czas cokolwiek więcej napisać. Wybaczcie, ale moje życie od dłuższego czasu krąży wokół matematyki... Niech przepadnie ten, kto wymyślił maturę.

Przy okazji pragnę powitać dwie nowe duszyczki w gronie obserwatorów bloga~! *^* Heyo~! ♥

Ach, tak... Internet już odzyskałam, ale tak dla odmiany nie mam pakietu office, bo mi wyłączyli roczną licencję po niecałych dwóch miesiącach 8D taki tam troll ze strony Microsoftu... Mam nadzieję, że uda mi się wszystko napisać za pomocą skydrive'a, bo inaczej mam spory problem... Polski ustny sam się nie zda T^T

Z tego miejsca pragnę też oficjalnie przeprosić Kitę i zadedykować jej ten fragment Moon Child. Na prawdę nie miałam nic złego na myśli, Kita D:

P.S. To opowiadanie będzie jednym wielkim spoilerem! Dlatego zanim zabierzecie się za lekturę obejrzyjcie film, by moje wypociny nie spaczyły wam poglądów na niektóre sceny ;) Ten fragment również jest minispoilerem... Nie zamierzam w żaden sposób ingerować tu w fabułę oryginału, a jedynie opisać ją z nieco innej perspektywy i dodać coś od siebie pod kątem emocjonalnym... Mam nadzieję, że efekt końcowy was nie zanudzi x.x"
P.S.2 Odpowiedziałam na komentarze xD

~Enjoy

~*~

Kiedy Cię pierwszy raz spotkałem byłem małym dzieckiem. Toczyłem własną walkę o przetrwanie w świecie przepełnionym korupcją i niesprawiedliwością. Każdy dzień przepełniony był lękiem. Obawą, że mógłby być moim ostatnim. Strachem przed utratą tych, którzy się o mnie troszczą i o których ja sam się martwię. Dla których się poświęcam. By żyć musiałem kraść, zaciągać długi u ludzi nieznających litości. Ucieczka – tym były pierwsze lata mojego życia.
Ty zaś, niczym bóg wygnany z własnego królestwa, siedziałeś bezbronny,  zagubiony, spragniony, cierpiący… Ty też walczyłeś. Walczyłeś z całym światem, który nie mógł Cię przyjąć pod własną opiekę. Walczyłeś z samym sobą. Ta walka była dla Ciebie znacznie trudniejsza. Gdy się zobaczyliśmy wtedy, w starym magazynie przeznaczonym do rozbiórki, w którym z przyjaciółmi poszukiwaliśmy schronienia, przegrywałeś jedną z kluczowych bitw. Ty, przystojny, młody mężczyzna, pełen perspektyw i możliwości, niezwyciężony! poddawałeś się samemu sobie. Twoje życie było wieczną ucieczką przed wlokącym się za Tobą fatum. Przed własnym „ja”, które za wszelką cenę starałeś się unicestwić.

W tamtej chwili, gdy rozpocząłem niezobowiązujący dialog, witając się z Tobą nieśmiało, pomyślałem, że naprawdę mógłbyś zostać moim bogiem. Nie potrzebowałem wiele. Chciałem tylko żyć. Ty zaś zapewniłeś przetrwanie nie tylko mi, ale i moim najbliższym. Nauczyłeś mnie jak walczyć o swoje, jak się bronić, jak osiągać sukcesy. Nauczyłeś mnie też, czym tak naprawdę jest to, o co od urodzenia walczyłem. Płytka, usłana pasmem nieszczęść egzystencja, która w ostatecznym rozrachunku, nawet jeśli uda nam się spełnić te najbardziej ambitne marzenia, jest nużącym balastem. Uczyniłeś mnie podobnym sobie.
Przetrwaliśmy razem wiele ciężkich prób. Trwaliśmy przy sobie niezależnie od nastrojów, złej passy, kłopotów sprawiających wrażenie nie do pokonania.

Teraz wspólnie wypatrujemy pomarańczowego nieba. Pod płonącą gwiazdą wypowiadamy ostatnie życzenia, puszczamy wolno niespełnione marzenia i odprawiamy cichą spowiedź. Tylko sobie nawzajem.

Nikt więcej nie ma wstępu do naszego sacrum.

~*~