Nigdy więcej! - one shot urodzinowy - Zero ♥

Yoshi! Tsuu wróciła z wakacji z zestawem nowych dziwactw. Przez ostatni tydzień trochę mi wena dopisała, więc mam dla was kilka stroniczek tekstów wszelakich. Dwie miniaturki i nieco Abyss :)

Co do tego ostatniego - rozdziały opublikuję w nieco dziwny sposób. Słowa układały mi się w ten sposób, że wyszło z tego jak na razie 5 części.Cztery pierwsze są jednak bardzo krótkie, dlatego postanowiłam, że wyślę becie wszystkie na raz i będę je publikować z odstępami jednodniowymi. Na ostatnią poczekacie trochę dłużej, bo muszę ją dokończyć (spodziewam się, że będzie miała wymiary moich zwyczajowych rozdziałów - około 4 stron, bo już ma 3), a w międzyczasie chcę wam opublikować jeszcze drugiego shota :) tak dla lekkiego urozmaicenia, bo ileż można w kółko o tym samym, nie? ^^

A teraz do rzeczy ;D

Jak zapewne większość z was wie, Zero ma jutro urodziny! Yay! A właściwie uwzględniając japońską strefę czasową... Już je ma *^*

A więc - OTANJOBI OMEDETO GOZAIMASU, ZERO-SAN! ♥

...a w ogóle to jest tak poryte, że w sumie to odradzam czytanie xD

A w ogóle wasza genialna Tsuu sformatowała dysk na kompie, 

zapominając uprzednio, że połowy zdjęć nie ma na dysku zewnętrznym

i tracąc wszystkie własnoręcznie obrobione samojebki Zero,

które mu osobiście ukradła z ameblo D:

~*~

A teraz, drogie dzieci, zamknijcie oczka i słuchajcie, jak wam droga babcia Tsuu opowiada bajkę. Drogie dzieci… Zamknijcie też uszy, by bajka ta nie przyprawiła was o mdłe koszmary…

-Ciiii! Cicho!
-Sza! Nie ghjklsdf...
-Ale podgajsjscież!
-Nie, jest ogfafabsbmiesz?!
Zza zamkniętych na klucz drzwi studia Zero dobiegły niewyraźne szepty.

Od rana bolała go głowa i nie mógł się na niczym skupić. Dzisiaj wypadały jego urodziny, więc korzystając z tej sposobności, dzień wcześniej znajomi wyrwali go na imprezę.
Mocny kac będzie mnie męczył najbliższy tydzień... - pomyślał.
Przejechał kartą magnetyczną wzdłuż urządzenia zabezpieczającego i pociągnął za klamkę.
Zastała go nieprzenikniona ciemność i głucha cisza. Mógł przysiąc, że jeszcze chwilę wcześniej słyszał dobiegające stąd pomruki... Nie dał się jednak swemu zaniepokojeniu i przełamując obawy postąpił kilka kroków do przodu. Zamknął za sobą drzwi i wymacał na ścianie włącznik światła. A przynajmniej miał nadzieję, że to włącznik światła, bo był jakiś dziwny w dotyku... Jakby guziczek doczepiony do czegoś miękkiego. Te wrażenia zrzucił jednak na jeszcze zbyt dużą ilość alkoholu we krwi.
Nacisnął włącznik - nic się nie stało. Dopiero po chwili usłyszał kliknięcie i charakterystyczne strzelanie jarzeniówek.
Zamknął oczy i dodatkowo przesłonił je ręką, gdy mocne światło rozbłysło wokół niego. Rozbolała go głowa, jednak rozchylił nieco powieki, czując coraz większą dezorientację. To, co ujrzał, zbiło go z tropu jeszcze bardziej.
-Witaj w krainie czarów, Panie! - powitała go... Krowa. Krowa, którą właśnie trzymał za nos.

Rozejrzał się wokół. Nieopodal zwierzęcia stał wysoki na prawie 2 metry strach na wróble, a za nim krył się blaszany stwór, który wyglądał, jakby go wynieśli ze złomowiska.

Co się tu do cholery jasnej dzieje?! - pomyślał mężczyzna, czując się coraz bardziej ogłupiony.

-Proszę założyć ten strój. Zaraz rozpocznie się bankiet. - Powiedziała krowa przesłodzonym głosikiem, podając mu różowo-białe zawiniątko.
Wziął je z wahaniem do rąk, po czym w całkowitym osłupieniu wyszedł do łazienki się przebrać.
Nawet nie zwracał uwagi na to, co na siebie wkłada. Chciał tylko wydostać się z tego wariatkowa. Zaczął się już nawet zastanawiać, czy aby czasem kumple nie dorzucili mu wczoraj czegoś do piwa.

Wyszedł z łazienki, wpadając prosto na duże, eleganckie lustro w złotej oprawie, ozdobione na rogach różowymi i żółtymi wstążkami.
-Pię... Pięknie Pa... Panienka wygląda! - rzucił strach na wróble.
Dopiero teraz Zero tak na prawdę się sobie przyjrzał i... Chyba dostał palpitacji serca, widząc swoje odbicie.
Stał w bladoróżowej, bufiastej kiecce z białymi falbankami i mocno przyciasnym gorsetem. Wyglądał jak Kopciuszek. - Jak to się stało, że nie zauważyłem, co na siebie wkładam?!  Jeszcze mi tylko jakiejś blond czupryny brakowało i wia...
-Ej! Co ty robisz?! - warknął na kukłę, która wplatała mu we włosy jakieś zwiędłe zielsko.
-Wianek, Pa... Panienko... - przestraszył się, szybko dokończył robotę i odsunął się na drugi koniec pomieszczenia.
Rozejrzał się jeszcze raz po studiu, czując narastającą frustrację.
Krowa zniknęła. Zamiast niej na środku pokoju pojawiło się ogromne pudło zawinięte w niebieską wstążkę. Obok stał robot.
-To dla Ciebie, Pani. Dziękujemy za przybycie, Pani...
Ja im chyba zaraz śruby poprzetrącam! - warknął w myślach. - Od kiedy wyglądam na kobietę?! E... No może tylko teraz...

Podszedł do paczki szybkim krokiem i zerwał wstęgę, planując rozszarpać pudło na drobne kawałki, by pokazać im, jak bardzo był wściekły. Jednocześnie już kompletnie stracił orientację w tym, co się wokół niego dzieje. Czuł się jak w wariackim śnie.

Chyba muszę skończyć z alkoholem... - pomyślał.

Gdy przestał użerać się z materiałem, jedna ściana prezentu sama osunęła się na ziemię, ukazując potężny tort.
Oni planują... To wszystko zjeść? Sami..? - pomyślał z przerażeniem. - To chyba jakaś kpina! – miał ochotę się odsunąć, ale powstrzymała go ciekawość, gdy usłyszał, że coś się w środku porusza.
Uniósł górną ściankę, omal nie dostając zawału, gdy z tortu wyskoczył człowiek, uwieszając się mu na szyi.
-NIESPODZIANKA! - Krzyknęli chórkiem.
-Co tu się do jasnej cholery... - pocałunek. - ...dzieje..? - dokończył wpatrując się prosto w radosne oczy Hizumiego.
-Wszystkiego najlepszego, słonko. - Uśmiechnął się promiennie i jeszcze raz obdarzył go słodkim buziakiem.

A morał z tego taki – nigdy nie daj się upić swoim znajomym, bo zrobią z Ciebie wariata, doprowadzą do obłędu, a na koniec będzie cię bolał tyłek…