Abyss IV

I wreszcie... Łapcie i mnie nie gryźcie. Od bety dostałam nieźle po łapach za ten rozdział. Nie dość, że krótki to jeszcze... A z resztą - zobaczcie sami.
W tym rozdziale starałam się zarysować nieco... Umieszczenie czasowe naszej historii. Wszystko, co tu jest opisane (czyt. chociażby rozwód Hizumiego) jest bujdę i kompletnym wymysłem mojej wyobraźni uknutym na potrzeby opowiadania. Jeśli ktoś nie zna za dobrze biografii D'espa proszę, by mojego opowiadania w najmniejszym stopniu z nią nie łączył, bo sobie tylko bałaganu w biednych główkach narobicie > <"
Kolejny rozdział będzie znacznie szybciej, bo już dzisiaj Yuuki mnie próbowała zaszantażować, że nie odda mi tego rozdziału póki nie dostanie do zbetowania kolejnego... Do zmiany zdania przekonały ją jedynie statystyki bloga i to, że biedne 6 duszyczek go obserwuje i czyha na moje życie za opóźnienia Q_Q
A tymczasem...

...Enjoy~

~*~

Kolejne dni mijały nam na powolnym oswajaniu sie ze sobą. Było dość spokojnie biorąc pod uwagę ogól ostatnich wydarzeń. Nie miały miejsca żadne nieprzyjemne incydenty, atmosfera chociaż nadal niezbyt przyjemna nie była już aż tak gęsta jak jeszcze przed weekendem, choć niezaprzeczalnie napięcie wciąż wisiało w powietrzu.
...a przynajmniej w moich oczach tak to właśnie wyglądało. Hizumi zdawał sie szybko przyzwyczajać. Jego humor z dnia na dzień był coraz lepszy, a obecność nowego mieszkańca nie przeszkadzała w powrocie do rutyny. Wprawdzie jeszcze nie krzyczał na wszystko i wszystkich za każdym razem, gdy jego pedancka dusza została urażona i w zlewie stał jeden nieumyty kubek, a na nieskazitelnie białym dywanie wdzięczył sie czyjś czarny włosek, ale momentami zdarzało mu się gromić spojrzeniem, gdy komuś przypadkiem wymknęło się jedzenie z talerza na kuchenny blat lub nieumyślnie trącił idealnie ułożony obrus. Bardzo zastanawiające, gdyż w jego pokoju porządku ujrzeć nie miałem przyjemności. A przynajmniej nie wówczas, gdy tworzył. A tworzył niemal bez przerwy... Był niezwykle wrażliwy. Łatwo było go wzruszyć lub zranić. Dlatego byłem pewny, że to jemu będzie się znacznie ciężej pogodzić z zaistniałą sytuacją. Tymczasem w najlepsze zaśmiecał swoją sypialnię kolejnymi projektami dla Umbrelli, a o nowych piosenkach nie było mowy 'bo atmosfera nie ta', 'bo brak mu natchnienia', 'bo zbytni spokój w jego zacnym tyłku zagościł'.
...a może wcale nie było w porządku..? Może tylko doskonale udawał..?

Co innego tyczyło się Kisy. Jego postęp w aklimatyzacji w nowym otoczeniu był ograniczony do samodzielnego wychodzenia z pokoju na posiłki i odpalania telewizora we własnym pokoju. Raz jeden słyszałem jak pobrząkiwał jakąś smętną melodyjkę na gitarze. Wyraźnie się krępował i miał spore obawy co do tego, na ile może sobie przy nas pozwolić. Ponadto, jego przekrwione oczy i wyraźne cienie pod nimi nie pozostawiały żadnych wątpliwości w kwestii sposobu spędzania przez niego całych wieczorów. Wciąż był mocno przygnębiony. Nie spodziewaliśmy się jednak, że stan ten mu szybko przejdzie. Chcąc go wesprzeć zapisaliśmy go do psychologa. Tak właściwie, to była moja inicjatywa. Uznałem, że skoro z nami nie chce rozmawiać, to będzie mu łatwiej wyżalić się obcej osobie. Ponadto, miałem minimalną nadzieję, że terapia pomoże mu sprawniej się pozbierać.
Początkowo było trudno. Miał pewne opory przed pójściem na pierwszą wizytę. Nie dziwiliśmy się temu jednak i tak postawiliśmy na swoim. Z kolejnymi było już znacznie łatwiej. Po pewnym czasie popadł już w pewną rutynę, jednak po każdej sesji chodził osowiały, całkowicie wypruty z sił i jeszcze bardziej małomówny niż zwykle. Mimo to, na przestrzeni czasu dało się zauważyć pewną poprawę w jego stosunku do nowych okoliczności.

Ja zaś byłem po prostu sobą. Absorbowała mnie praca, której z racji braku nowych tekstów było niewiele, z pokoju wychodziłem tylko na posiłki lub na balkon, by zapalić, odzywałem sie rzadko. Żadnej zmiany mojego zwyczajowego zachowania. Obiecywałem sobie po stokroć, że 'jutro zagadam do Kisy' jednak zawsze kończyło sie tylko na 'dzień dobry' lub 'miłego dnia'. Podczas, gdy mój przyjaciel starał się poświęcić chłopcu jak najwięcej czasu, w jakiś sposób przekonać go do siebie i uspokoić - ja zdobywałem sie co najwyżej na - w moim mniemaniu - krzepiący uśmiech lub, sporadycznie, gdy jego mina wyrażała skrajne przygnębienie, na przyjacielskie poklepanie po plecach, na co Yoshida patrzył z pobłażaniem, po czym sam siadał koło niego próbując dodać mu otuchy.
Naprawdę nie byłem w stanie sie przełamać. Nie lubiłem i nie umiałem rozmawiać z ludźmi. Zdarzało mi się wprawdzie śmiać z banalnych żartów, nawet flirtowałem z kobietami... Nie byłem aspołeczny. Po prostu prowadzenie konwersacji mi nie wychodziło. Pannom w klubach wystarczył uśmiech, kryptogłębokie spojrzenie w oczy i ręka na tyłku.
Kimiko była ze mną, bo moja 'małomówność i skrytość ja intrygowały'. Zespół, bo potrzebowali basisty, a po latach spędzonych we wspólnym gronie i kilku kryzysach przyzwyczaili się do mojego 'mam-wszystko-w-dupie' jestestwa. Tak na dobra sprawę, to Tsukasa wkręcił mnie przed laty do Maifo stawiając chłopcom ultimatum, że albo gramy razem, albo mają znaleźć innego perkusistę. Chłopcy nie przystali na to zbyt ochoczo, obawiając się, że moja osoba będzie wprowadzać „przykrą atmosferę” w zespole i że w przypływie złego humoru mogę być niebezpieczny. Nie do końca wiem skąd im się to wzięło, bo naprawdę nie należałem do osób agresywnych – chyba, że liczy się agresja słowna, ale jako, że odzywałem się rzadko, zbyt szkodliwym to być nie mogło. Przyzwyczaiłem się jednak, że ludzie wysnuwali na mój temat różne przedziwne wnioski, doskonale zdając sobie sprawę z tego, jaką aurę wokół siebie roztaczam. Mimo tego Tsu udało się ich przekonać, by mnie przyjęli. Wyłożył im przy tym moją niemal kompletną psychoanalizę, na co tylko prychałem rozjuszony. Bo po co komu wiedzieć o mnie aż tyle, jeśli cały projekt i cała ta znajomość miały być tylko chwilowe..? Oczywiście od samego początku chłopcy doskonale zdawali sobie sprawę z tego, że jak tylko nadarzy sie okazja to odejdziemy, by reaktywować d'ray, jednak nikt nie protestował. Tsukasa jest zbyt dobrym perkusistą, a my dwaj w nowym projekcie od razu przysporzyliśmy mu rozgłosu wśród Manii. 
Mimo to, doskonale wiem jakie wśród niektórych fanów chodziły opinie na temat tego zespołu. Niektórzy chodzili na koncerty tylko po to, by się pogapić na naszą dwójkę. Kilka razy widziałem, jak ktoś na dźwięk głosu Ricky’ego zatykał uszy i, mimo iż czasami naprawdę rozumiałem takie reakcje, bo przyzwyczajony do anielskiego gardła Hizumiego odnosiłem niejednokrotnie wrażenie, że tamten wokalista śpiewać nie powinien, nie było miło patrzeć, jak publika w ten sposób reaguje.
Dlatego zespół długo nie przetrwał. Kenji nie był zadowolony z klimatu. Muzyka przestawała dawać mu radość i tracił cały zapał wychodząc na scenę.
Mnie to tak mocno nie dotknęło. Wyżywałem się w domu i tworzyłem swoje partie według własnego uznania „do szuflady” zupełnie odcinając się od stylu Headsów i z nikim się tą muzyką nie dzieląc. W ten sposób odrywając się od pracy nieustannie czekałem na powrót Yoshidy do formy i… Kłóciłem się z jego żoną. Taak… To był najlepszy sposób na odreagowanie ciężkiego dnia i wypełnienie swoistej pustki po obwieszczeniu hiatusu. Dlaczego? Nie mam pojęcia. Po prostu nie przepadałem za obecnością tej kobiety. Zaburzała cały porządek naszego „małego świata” i nie ukrywam, że mocno się ucieszyłem na wieść o ich rozwodzie. A dlaczego do niego doszło? Bo Hizumi twierdził, że kobieta z tak odmiennym spojrzeniem na muzykę i jej jakże konserwatywna rodzinka blokują jego rozwój i obwiniał ją za to, że nie jest w stanie znów zacząć śpiewać.
Nie byłem pewien, ile w tym drugim argumencie było prawdy, bo przez długi czas oddawał się wyłącznie Umbrelli, ale powód to powód. Nie ważne jaki, ważne, że już nie są razem. Nasz spokój potrwał jednak krótko, gdyż jak tylko zaczęliśmy wracać do dawnego porządku, a ostatnie niepożądane drobiazgi z półek naszego domu znalazły się w koszu, pojawił się Kisa… Jednak on wydaje mi się mniej inwazyjny od swojej poprzedniczki.
Najmocniej ten okres przeżył Karyu. Jego zespół grał muzykę na zupełnie innym poziomie, jednak brakowało im tej pasji, którą zarażał Ricky i Hizu. Oni byli napaleńcami i podniecali się jak małe dzieci trzymając mikrofon w ręku i odrywając się zupełnie od otaczającej ich rzeczywistości. I, mimo że ten drugi był znacznie bardziej nieśmiały i opanowany, obaj zarażali niezwykłym entuzjazmem. Tylko dlatego byłem w stanie przetrwać tam tyle czasu. Angelo zaś liczyli się tylko z napływającą do ich kieszeni gotówką. Takie podejście i tempo, jakie w tej grupie narzucono szybko wyniszczało naszego gitarzystę. Niejednokrotnie widziałem, jak z podkrążonymi oczami, które nieudolnie próbował zatuszować tonami podkładu wchodził, sączył od niechcenia piwo i bez jakiegokolwiek zapału opowiadał nam o swojej ówczesnej pracy na naszych comiesięcznych spotkaniach. Zawsze wychodził z nich pierwszy, momentami nie będąc w stanie nawet silić się na uśmiech.
Zawsze był delikatny. Zawsze potrzebował długich odpoczynków po próbach, solidnej opieki i dużo troski. Łatwo się przeziębiał i nie trudno było u niego o kontuzje. To była jedna z tych cech, które sprawiały, że my, d’espairsray, chcieliśmy się o niego nieustannie troszczyć. Bo pomimo tych słabości z jego twarzy nie schodził uśmiech, a gdy chwytał za gitarę nie liczyło się dla niego już nic więcej. Tylko muzyka i zespół.
…bo my wszyscy graliśmy z pasji. Wylewaliśmy w muzyce wszystkie swoje uczucia i emocje, których na co dzień nie byliśmy w stanie w żaden inny sposób wyrazić. Ten zespół łączył czworo pomyleńców z odrębnymi historiami i innymi problemami, ale z tym samym zamiłowaniem, tą samą wrażliwością i spojrzeniem na świat. Dlatego niejednokrotnie padały wśród nas górnolotne hasła, jak chociażby to, że nawet, gdy nie będziemy zdatni dłużej grać, zawsze będziemy stanowić zespół.

„Umrzeć na scenie”

Gdy spoglądałem po tylu latach na chłopców, nawet mój początkowy sceptycyzm względem tych słów odchodził na bok. Z dnia na dzień coraz mocniej wierzyłem w te ideały. Nie umiałem już ich podważać mimo, iż na początku zdawały mi się płytkimi, nic nie wartymi mrzonkami. Teraz stało się to czymś naturalnym dla nas wszystkich… To, że zawsze będziemy razem…

…mam cichą nadzieję, że poza zespołem też wszystko kiedyś się ułoży.

…mam cichą nadzieję, że…

…uda nam się stworzyć prawdziwą rodzinę.

Edit.: Warunki opublikowania kolejnego rozdziału ;>