Abyss XIII

Obiecałam wam jeszcze dwie notki... Z racji tego, że są one krótkie, a wy i tak już jesteście na mnie za to wściekli postanowiłam, że je scalę i dodam na raz jako rozdział XIII. Na kolejny jednak będziecie musieli trochę poczekać, ponieważ jest w trakcie pisania i trochę mi się z tym zejdzie pewnie... Jestem właśnie przy najtrudniejszej dla mnie do opisania części i średnio mam na nią pomysł, bo nie chcę przedobrzyć, żeby później nie było jakiś niedomówień T^T
Jeśli się z nim nie wyrobię w przeciągu tygodnia dodam wam coś w zamian (mam jednego napisanego shota i jednego napoczętego ^^ )
Cóż, przemilczę fakt, że to się miało pojawić dopiero jutro... Nie chcę sobie u was jeszcze bardziej nagrabić...xD A stawiam, że i tak zginę za ten rozdział o.o A tak w ogóle... SPOILERUJECIE MI! Nie wiem jak to robicie, ale mi spojlerujecie coś, co ledwo zdążę napisać...xD

Enjoy~! 

~*~

Obudziło mnie łaskotanie w kark. Machnąłem ręką i spróbowałem odwrócić się na drugi bok. Bezskutecznie. Po kilkuminutowej szarpaninie z pościelą i chęci wyrwania się z objęć Morfeusza, który usilnie starał się zatrzymać mnie w swej krainie, usłyszałem coś, co śmiało można by nazwać mruczeniem. Zamrugałem kilkakrotnie, bardziej przytomniejąc. Znowu ten sam dźwięk. I dziwne poruszenie za moimi plecami. Spróbowałem raz jeszcze się przekręcić, zrzucając z siebie kołdrę, gdy uświadomiłem sobie, że... Ktoś mnie obejmuje. Powierciłem się jeszcze przez chwilę, czując się niezwykle niekomfortowo w owej sytuacji i usiłując przypomnieć sobie, kto to może być. Lub chociaż dostrzec twarz delikwenta. Poczułem, jak ów mężczyzna - bo bez wątpienia były to męskie dłonie - potarł nosem o mój kark, po czym znów zamruczał. Zrobił to niezwykle subtelnie.

Myśl, Zero!

Nie... To bez sensu. Jedyna osoba, która mogłaby to być to... Hizumi. Jak ja nienawidzę tych kilku cholernych minut zaraz po przebudzeniu! Ech... Moje zdolności koncentracji są wówczas równe... Zeru.
O ironio.

Połaskotałem mężczyznę, chcąc by się obudził i ode mnie odsunął, mając jednocześnie nadzieję, że to mój przyjaciel, a nie wynajęta przez kogoś dziwka lub, co gorsza, Kisa. Nie dziwcie mi się, że przyjmowałem do świadomości tak różne warianty rzeczywistości. Niejednokrotnie zdarzało mi się budzić we własnym łóżku z kimś, kogo nie znałem, po imprezie, której nie pamiętałem i z kacem, którego zapomnieć nie sposób. Niejednokrotnie zdarzało mi się też obudzić z facetem wynajętym mi "na pocieszenie" przez moich wspaniałych towarzyszy z zespołu. Dziwne, że nigdy nie wynajmowali mi dziewczynek tylko zawsze samych facetów..! Może wtedy nie dostaliby przynajmniej okrutnej wiązanki i nie zarobiliby kilku dodatkowych, a jakże malowniczych siniaków.
Och tak... Pamiętam, jak któregoś razu Tsukasę musieliśmy ucharakteryzować na pseudogotyckie emo tylko po to, by po jednym z takich wybryków zakryć mu pod toną czerni i fioletu limo, które rozciągało się od górnej powieki aż na policzek, by fani na koncercie nie zorientowali się, że ktoś mu przyłożył. Cóż...  Jego słodziutkie 13-letnie fanki omal się nie popłakały nad 'nagłą metamorfozą swojego Tsu-chan', zaś ja... Niewiele brakowało, a również bym się popłakał. Ze śmiechu na widok jego naburmuszonej miny podczas gdy  kazali mu wyjść na scenę i zasiąść za perkusją. To były niesamowite wspomnienia...

Teraz jednak pora stawić czoła teraźniejszości.

-Hizumi... Złaź ze mnie! - warknąłem przez zaciśnięte zęby, gdy ten zarzucił na mnie nogę.
Odpowiedziało mi mruczenie. Facet, do jasnej cholery! Coś ci się w główce poprzewracało?! Mentalnie jesteś kotem, czy jaka inna cholera?! Może jeszcze zacznij sobie ostrzyć o mnie pazurki! Wybacz, kocia sierść jest mięciutka w dotyku i nie drapie tak, jak Twoje nieogolone nogi! Przepraszam, jeśli rujnuję tym samym twoje błędne marzenia, biedaku. Nawet, jeśli to robię wyłącznie w obrębie swoich rozmyślań.

Przetarłem twarz rękoma, po czym raptownie odwróciłem się w drugą stronę, lądując na przyjacielu. Próbując złapać równowagę i nie spaść z łóżka, oparłem dłoń tuż przy jego twarzy. Yoshida uchylił lekko oczy, ziewając. Popatrzył się na mnie sennie i ledwo słyszalnie powiedział:
-Kładź się spać... - po czym spróbował przekręcić się znowu na bok.
Rozsiadłem się wygodnie na jego biodrach, uniemożliwiając mu ruch.
-Obudź się wreszcie, albo Cię zaknebluję i zaraz tu wezmę. – wręcz wysyczałem, będąc wyraźnie napiętym ze zdenerwowania.
Olał mnie. Tak po prostu. Przygarnął moją dłoń do swojej twarzy, wtulił się w nią i poszedł dalej spać. Serio?! On jest niemożliwy! Ja mu grożę gwałtem, a on śpi w najlepsze w ogóle mnie nie słuchając!

Poczułem się nieco dziwnie, spoglądając na niego z tej perspektywy. Niemiłosiernie mnie jednak wkurzał fakt, że w najmniejszym stopniu się nie przestraszył tylko... Och na wszystkich przeklętych i tych w dupę kopniętych!
-Hiroshiii... - szepnąłem mu prosto do ucha. - Albo się zaraz obudzisz, albo zdejmę z Ciebie resztę ubrań i z użytkiem swoich rąk, ust i innych narzędzi oraz twoich dolnych partii ciała, ubrudzę świeżo zmienioną przez ciebie pościel w MOIM pokoju... - ostatnie słowa wysyczałem, by dać mu do zrozumienia, że chcę, by się stąd wreszcie wyniósł. Jak chce się zdrzemnąć, to niech to robi u siebie…

Poruszył się nieznacznie i popatrzył się na mnie jak na idiotę, dopiero teraz w pełni otwierając oczy i przytomniejąc. Przez chwilę miałem wrażenie, że tylko udawał, iż śpi. Tylko przez chwilę, bo gdy ona minęła nie myślałem już o niczym. A przynajmniej o niczym konkretnym nie byłem w stanie od momentu, gdy przyjaciel bezprecedensowo wpił się w moje usta.
-Przestań pieprzyć, Michi. - Spojrzał na mnie kpiąco i z odrobiną... Goryczy? O co tu do jasnej cholery chodziło? - A teraz skończ się wiercić i złaź ze mnie, albo na prawdę będziesz musiał  ubrudzić sobie świeżutką pościel. - Dodał, po czym parsknął niemal z żalem.

O. Co. Tu. Do. Jasnej cholery. CHODZIŁO?!

Teraz to ja patrzyłem na niego, jak na skończonego idiotę. Albo raczej jak idiota. Tak właśnie się czułem zanim dotarł do mnie sens jego słów. Kompletnie ogłupiały. Dopiero po chwili zareagowałem na jego słowa i zsunąłem się z jego bioder na swoje poprzednie miejsce, uwalniając go tym samym z łóżka.
Pacnął mnie lekko w głowę i szybko opuścił pokój, a ja przez kolejnych kilka minut tępo wpatrywałem się w drzwi…

...w których stał Kisa.

~*~

Wpatrywałem się w chłopca, kompletnie nie mając pojęcia, co powiedzieć. Dopiero jego widok uświadomił mi dobitnie, co tu przed chwilą zaszło i jak to wszystko musiało wyglądać z perspektywy widza. Zastanawiałem się, jak długo tam stał i ile zdołał zobaczyć. Z sekundy na sekundę czułem, jak coraz bardziej mnie to przeraża. Ale dlaczego? Przecież nigdy nie kryłem się ze swoją biseksualnością. Mieszkając z nami pod jednym dachem powinien być tego świadomy.

Miałem wrażenie, jakby czas stanął w miejscu i wwiercał mi swe ostre jak brzytwa pazury w najwrażliwsze punkty mego ciała oraz umysłu.
Znowu. Znowu zaczynało się robić coraz bardziej beznadziejnie. Najpierw wizyta tamtego psychopaty, teraz Kisa przyglądający się co najmniej dwuznacznej scenie z udziałem Hizumiego.
Błagałem w myślach, by chłopiec już wyszedł. Chciałem paść na łóżko, zakopać się w pościeli i... Płakać. Chciało mi się płakać. Tak cholernie płakać. Bezwiednie dotknąłem policzków, przekonując się, że jednak jeszcze były suche. Jeszcze. Wiedziałem, że już długo nie powstrzymam łez.  Czułem się coraz bardziej bezradny w obliczu zaistniałej sytuacji…

Wyjdź. Wyjdź. Proszę, wynoś się stąd. – błagałem w myślach, wpatrując się w niego niemal rozpaczliwie.

Podszedł do mnie szybkim i zdecydowanym krokiem. Nim zdążyłem się zorientować, jego dłoń zetknęła się z moim policzkiem. Zapiekło. Szybko zabrał rękę i odwrócił się na pięcie, wybiegając z pomieszczenia.
Pierwsze słone krople spłynęły po moich policzkach i skapnęły na me dłonie. Kolejne zaś całkowicie przysłoniły mi obraz, pozostawiając przede mną jedynie miraż jego zawiedzionej twarzy.

Gdy udało mi się skupić myśli, wstałem z łóżka, założyłem buty i wybiegłem z mieszkania, zostawiając za sobą wszystkie uciążliwe uczucia.

Powtarzałem to, co uczynił Hizumi. Zachowywałem się dokładnie tak samo. Uciekałem od problemów. Ale na prawdę nie miałem siły stawić im czoła. Wszystko działo się za szybko i za wiele rzeczy zwaliło mi się naraz na głowę. Czułem się kompletnie bezradny. Nie zdążyłem zamknąć jednej sprawy, a doszły dwie kolejne. Marzyłem o tym, by zaszyć się gdzieś w odludnym miejscu. Gdzieś, gdzie mógłbym się wyciszyć i oddać swoim przyjemnościom. Gdzieś, gdzie mógłbym na spokojnie pomyśleć i wszystko sobie poukładać. Gdziekolwiek, byle z dala od tego całego burdelu.

Byłem tak cholernie słaby, że aż zrobiło mi się wstyd za siebie. Wstyd ten jednak nie był na tyle silny, by na mnie w jakikolwiek sposób mógł wpłynąć i zmienić moje zachowanie.

...bo czy mogło być jeszcze gorzej?